Kleurig Geregeld

Na elke vakantie stappen mijn lief en ik de dag na thuiskomst dapper op de weegschaal. Ja, dapper! Er is namelijk enige moed voor nodig om het vakantieleed onder ogen te zien, helemaal als je met lichaam en geest eigenlijk nog in hogere vakantiesferen vertoeft. Die mensen onder ons die beweren nooit een gram aan te komen tijdens de vakantie beklagen wij. Wij kiezen de hotels niet alleen uit op reinheid en vrolijkheid, maar ook op eten! Zoals al eerder gezegd door mij: lekker eten is onze hobby en tijdens de vakantie gaan we dus helemaal los. Dat begint al in de bus. Ja, wij zijn busgangers, in elk geval als we naar Spanje gaan. En we weten precies hoe dat moet. Kussentje en dekentje mee voor ’s nacht, boekje, muziekje en puzzeltje mee om in de bus onszelf te vermaken, maar vooral: allemaal lekkere dingen mee om de rest van de tijd te doden. En met lekkere dingen bedoelen wij niet alleen gezonde broodjes, nee ook zo’n pondszak m&m’s en al dat soort ongezonde vrolijkheid. De eerste kilo zit er al aan voor we Spanje bereikt hebben. Als we dan thuiskomen na 2 weken is het leed natuurlijk niet meer te overzien. Gedurende twee weken geven wij ons over aan een ongekende losbandigheid waar onze dorpsgenoten de rest van hun leven niet over uitgepraat zouden raken. Enfin, wie betaalt de veerman hè. Ja, wij zelf dus.

Ook afgelopen maandag was het weer “ payday”. Reeds voor de vakantie waren er een paar stiekeme pondjes aan gaan zitten, maar die kon ik nog wegdrukken door mijn adem in te houden en dan gauw de rits van mijn broek dicht te trekken. In mijn tas wel altijd een veiligheidsspeld, voor het geval de broek het niet langer vol zou houden!
Terwijl ik op de weegschaal stapte zag ik het martelwerktuig al naar een flink getal boven gewenst schieten. Uiteraard is de eerste stap die je dan zet die in de ontkenningsfase. Dat kan niet, dat ding is stuk, ik trek mijn broek aan dan zul je het zien. Nou ja, broek aantrekken ging nog wel, maar dichtmaken…Zelfs een veiligheidsspeld bood hier geen uitkomst meer. Meedogenloos sleepte ik mijn lief naar de badkamer en dwong hem datgene onder ogen te zien waar ik zelf nogal wat moeite mee had. Ja, natuurlijk zou hij ook megavet zijn geworden. Dat viel tegen! Hooguit 2,5 kilo er aan bij hem. In een flits zag ik al die lekkere hapjes, toastjes, stroopwafels, bastognekoeken die hij zonder enige belemmering heeft kunnen weg eten tegen betaling van slechts 2,5 kilo. Helaas voor lief: ik ben de kok in huis dus: ik diëten = hij diëten. Geen snoep, koek, zoutjes, hapjes of andere ongezonde dingen, het kan je je hart kosten, wij gaan gezond leven, riep ik onzeker en niet geheel overtuigd

.
En zo toog ik dus op donderdagochtend naar de sportschool. Ik heb daar zo mijn vaste routine en apparaten en ik viel meteen aan. Terwijl ik op het roeimartelwerktuig zat kwamen er twee wat forse dames aan. “Nou”, dacht ik met enig leedvermaak  bij mezelf, “die zijn zeker 4 weken  naar Spanje geweest”. De dames zagen er echter onfatsoenlijk opgewekt uit en in hun kielzog kwam de baas van de martelclub. Een dikbuikige man die ongetwijfeld niet in zijn eigen werk gelooft. Ze bleven staan bij een  machine die ik nog niet eerder had ontdekt en met stijgende verbazing sloeg ik de drie gade. De baas begon een van de zwaargewichten in het plastic folie te rollen. Hij was er niet zuinig mee en dat kon ook niet gezien de omvang  van de vrouw.  Toen ze goed in het plastic zat kreeg ze een band om waar hij een apparaatje in stopte. In eerste instantie was ik er van overtuigd dat ik getuige was van een voorbereiding van een terroristische aanslag van El Qaida. Gezien de buik en snor van de man was dit echt niet denkbeeldig. De man begon aan het tweede zwaargewicht. Ook zij werd in het plastic gerold en kreeg zo’n band om. Inmiddels was ik zo ontdaan en verbouwereerd van wat ik daar zag gebeuren dat ik zeer oprecht, en helaas ook hard, reageerde met :” OH! Dat heb ik vanmorgen ook gedaan met twee biefstukken.”  Het werd doodstil in de sportzaal, van alle kanten keken er ineens vermeende El Qaida leden mijn kant op. Op dat moment zag ik pas dat heel veel mensen in het plastic zaten met een band om. En net toen ik de meest wrede voorstellingen had van koppen in de krant die een terroristische aanslag bij Laco beschreven, riep de baas van het spul dat dit een nieuw apparaat was. Ja ja, dieptewarming in de buik waardoor je binnen twee weken wel 2 maten kleiner van kleding kunt krijgen. 3 keer per week in het plastic worden gerold + aansluitend een uurtje sporten zou dat gewenste resultaat opleveren. De man zei nog “ dat apparaat heet “Belly Attack”. Belly Attack betekent letterlijk vertaald “ buik aanval”. Uiteraard wordt de belly pas aangevallen nadat je 29,50 voor 12 keer hebt betaald. Hier had ik niet van terug. Ondanks dat het plastic bij de dames binnen 2 minuten onder hun oksels zat, en steeds terug kroop daarheen, bleven ze geloven in de “Belly Attack”. Ik ben gaan zoeken op internet en inderdaad, half Nederland is in de ban van de Belly Attack.
Ineens begreep ik wat al die banden om de hoofden van die vrouwen zijn geweest afgelopen jaren. Ik maar denken dat het zweetbandjes waren, maar nee natuurlijk niet. Dit was de “Brains Attack”, die heb je nodig voordat je je overgeeft aan de “Belly attack”.

Vannacht heb ik gedroomd. Ik werkte aan de lopende band van Unox. Daar moest ik vlees luchtdicht verpakken. Al het vlees werd aangeleverd via de lopende band. Tussen al die stukken vlees lagen twee enorme vleesbergen te lillen. Ergens uit de diepte keken 4 angstige oogjes naar me op. Ik kende geen medelijden en riep “Women Attack” en gaf een ferme klap op het lillend vlees…Naast mij vloog mijn lief overeind in bed…